W chwili wodowania w 1911r. Titanic był największym parowym statkiem pasażerskim na świecie. Jego tonaż rejestrowy wynosił 47 000 BRT.
Ogromnych rozmiarów wał korbowy jednego z dwóch silników tłokowych parowych napędzających boczne śruby napędowe.
Tłokowe maszyny parowe Titanica były największymi urządzeniami tego rodzaju, jakie kiedykolwiek skonstruowano. Były to czterocylindrowe, trójprężne rzędowe silniki parowe typu odwróconego. Każdy mierzył 12 metrów wysokości, a ich cylindry miały 1,5 metra średnicy. Okrętowy silnik parowy prezentowany powyżej prawdopodobnie nie pochodzi z siłowni Titanica, ale daje dobre wyobrażenie o jego wielkości i konstrukcji.
Przypuszczalnie są to oba (lewy i prawy) silniki parowe Titanica w hali montażowej stoczni.
Przypuszczalnie jest to turbina parowa do napędu środkowej śruby napędowej.
Przypuszczalnie jest to staliwny odlew korpusu turbiny parowej - jej górna połowa, której wirnik widac na wcześniejszym zdjęciu.
Układ napędowy statku składał się z 3 śrub - silniki tłokowe zdolne były do obracania zewnętrznych trójskrzydłowych śrub z prędkością do 80 obrotów na minutę. Śruba środkowa, również trójskrzydłowa, napędzana była turbiną napędzaną parą odlotową z silników tłokowych.
Z trzech śrub statku dwie zewnętrzne, o średnicy 7,2 metra, mogły pracować zarówno przy normalnym jak i wstecznym kierunku pracy. Nie było możliwości odwrócenia kierunku śruby środkowej, pięciometrowej (uboczny skutek napędu turbiną). Czyniło ją to nieprzydatną przy awaryjnym hamowaniu wspomaganym śrubami.
Same rusztowania na pochylni stoczni mogą świadczyć o rozmachu przedsięwzięcia.
